[นิยายวาย-แปลไทย] Turning บทที่ 3

 

Turning บทที่ 3

“ไอริก? นายหมายถึงสถานที่ใกล้กับเทือกเขาไอริกหรือเปล่า?”

คาเคนซึ่งไม่รู้ว่ายูเดอร์กำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแต่แปลกใจเมื่อพูดถึงชื่อบ้านเกิดของเขา

"นายรู้จัก?"

“ฉันจะจำไม่ได้ได้ยังไง เทือกเขาไอริกคือที่ที่ศิลาสีชาดตกลงมา!”

“ถูกต้อง” ยูเดอร์หัวเราะเบา ๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นฉากที่ศิลาสีชาดตกลงมา เนื่องจากมันค่อนข้างไกลจากที่เขาเคยอาศัยอยู่ แต่เขาได้เห็นท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสนิท และเสียงอึกทึกที่ดูเหมือนจะสั่นสะเทือนสวรรค์และโลก

ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าโลกยังไม่ถึงจุดจบจริงๆ และรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์นี้มาก ในความเป็นจริง หมู่บ้านเล็กๆ ที่ยูเดอร์เคยขายไม้ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากผลพวงของศิลาสีชาดที่ตกลงมา

“นายเคยเห็นศิลาสีชาดหรือเปล่า?”

เนื่องจากเขาเพิ่งได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ คาเคนจึงถามโดยไม่สามารถซ่อนสีหน้าสงสัยของเขาได้ ยูเดอร์พยักหน้าโดยไม่รู้ตัวขณะนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต

“จริงเหรอ? นายเห็นแล้วเหรอ?”

คาเคนกระโดด เขาหอบหายใจอย่างตื่นเต้น ใบหน้าแดงก่ำ ยูเดอร์ตระหนักว่าเขาควรพูดว่าไม่ได้เห็นมัน แต่เขาพยักหน้าไปแล้ว

“ฉันได้ยินมาว่าอัศวินของจักรพรรดิได้ตั้งค่ายเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้าไปในพื้นที่ แล้วนายเห็นมันได้อย่างไร มันตกใกล้ที่ที่นายอาศัยอยู่หรือเปล่า? หินมีลักษณะอย่างไร? มันใหญ่แค่ไหน?”

"เดี๋ยวก่อน ฉัน..."

ยูเดอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่แน่ใจว่าจะตอบอย่างไร เขาเห็นศิลาสีชาดไหม? แน่นอนว่าเขาเห็น แต่มันคือเหตุการณ์ หลังจากเข้าร่วมกองทหารม้าซึ่งเป็นเรื่องของอนาคต

หินก้อนนั้นถูกเก็บกู้อย่างลับๆโดยผู้บัญชาการกองทหารม้าในขณะนั้น หลังจากนั้นเหล่านักเวทของหอไข่มุขก็ทำการขัดเกลามัน และขจัดสิ่งสกปรกออกไปเป็นเวลาหนึ่งปี

ตั้งแต่นั้นมา หินก้อนนี้ก็ถูกเรียกว่า "ลูกพิภพ" ซึ่งเป็นชื่อที่ตั้งให้กับมันเพราะว่ากันว่ามีพลังในการค้ำจุนโลก

อารมณ์ของเขามืดมนลงเมื่อเขานึกถึงหินก้อนนั้น ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขาเสียชีวิต

“ฉันไม่ได้มองมันให้ดี อย่างที่นายพูด... อัศวินกำลังเฝ้ามันอยู่”

“แต่นายคงเคยเห็นอะไรบางอย่าง ไม่งั้นนายคงไม่บอกว่านายเห็นมันใช่ไหม?”

คาเคนยืนกราน และความมุ่งมั่นของเขาที่อยากได้ยินเรื่องราวนี้ก็ปรากฏชัด

“ถ้ามันต้องเป็นความลับ ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใครอีก ฉันสาบานต่อดาบของฉัน ต่อสงครามศักดิ์สิทธิ์ ในนามของพระแม่ ไม่ว่านายต้องการให้ฉันทำอะไรก็ตาม”

คาเคน วอลุนบัลท์เป็นคนแบบนั้นเหรอ? ยูเดอร์รู้สึกว่าความประทับใจเล็กๆ น้อยๆ ที่มีต่อคาเคนของเขาพังทลายลงอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาจะดูสง่างามเพียงใด เขาก็ยังเป็นเพียงชายหนุ่มที่ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้ ยูเดอร์ถอนหายใจเบา ๆ และเปิดปากของเขาอย่างเรียบ ๆ

“คำสาบานแบบนี้ไม่สมควรเอ่ยออกมา”

“ถ้ามันไม่ดีขนาดนั้นก็บอกฉันได้นะ”

'นายเป็นคนดื้อรั้นมาก นายจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากผ่านการทดสอบทหารม้าแล้ว'

หลังจากที่คิดแบบนั้น ยูเดอร์ก็นึกถึงความจริงที่ว่าคาเคนตายไปแล้วตอนที่ศิลาสีชาดถูกรวบรวมและกลับมาเป็นทรงกลมโลก

ทันใดนั้น เขารู้สึกเห็นอกเห็นใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย และพบว่าเขาน่าสงสาร ยูเดอร์เปิดปากของเขาอย่างลังเล

“มันเป็นหินธรรมดา ภายนอกก็ไม่ต่างจากหินสีหรือขนาดอื่นๆ เพียงมีขนาดประมาณกำปั้นเท่านั้น”

เท่านี้ก็สามารถพูดได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ คาเคนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดของยูเดอร์

“มันเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ? แล้วนายจะบอกได้อย่างไรว่าเป็นศิลาสีชาด? ฉันคิดว่ามันถูกเรียกว่าศิลาสีชาดเพราะมันเป็นสีแดง”

ยูเดอร์ยิ้มบาง ๆ โดยอีกฝ่ายไม่สังเกตเห็น ทุกคนทำผิดพลาดเหมือนกัน สิบเอ็ดปีที่แล้ว ยูเดอร์ก็คิดแบบนี้

ศิลาสีชาดได้รับการตั้งชื่อเช่นนั้นเพราะท้องฟ้าทั้งผืนกลายเป็นสีแดงเมื่อมันตกลงมา และเมื่อใครก็ตามเผชิญหน้ากับหิน ทุกคนจะรู้ถึงพลังงานที่แท้จริงของมันทันที

มันเป็นหินที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เนื่องจากพลังงานของมันท่วมท้น

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

"โอเค ฉันอยากรู้จริงๆนะเนี่ย เราจะได้รู้เมื่อเข้าร่วมกองทหารม้าใช่ไหม?”

"..."

ยูเดอร์ไม่พูดอะไรและกินสตูว์ของเขาต่อ โชคดีที่คาเคนดูเหมือนจะไม่ได้คาดหวังคำตอบสำหรับคำถามนั้น จึงปิดปากเขาไป

"อ่อใช่ นายได้ลงทะเบียนสำหรับการทดสอบหรือยัง? นายต้องลงทะเบียนเพื่อทำการทดสอบเข้าสำหรับทหารม้า นายรู้ใช่ไหมว่าทำยังไร?"

เมื่ออาหารใกล้จะหมด คาเคนก็เงยหน้าขึ้นราวกับว่าเขาเพิ่งจำได้ ยูเดอร์พยักหน้า

"ฉันรู้"

ตอนนั้นเขาไม่รู้อะไรเลย ไม่มีใครบอกข้อมูลกับคนบ้านนอกที่ออร่าหม่นหมองเกี่ยวกับรายละเอียดดังกล่าวได้

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเขาจึงพบว่าการทดสอบจำเป็นต้องลงทะเบียนแยกต่างหาก ก็เป็นเวลาหนึ่งวันก่อนที่การทดสอบจะสิ้นสุดลงแล้ว ความทรงจำของการหลงทางในเมืองหลวงอันกว้างใหญ่ ในขณะที่พยายามค้นหาสถานที่ลงทะเบียนยังคงชัดเจน

“นายต้องไปที่วังมงกุฏน้ำเงิน ตอนที่ฉันไปลงทะเบียนมันค่อนข้างไกลจากที่นี่ ให้ฉันนำทางจะสะดวกกว่าการหลงทาง นายคิดว่าไง?" การแสดงออกของคาเคนเต็มไปด้วยไมตรีจิต บางทีอาจเป็นเพราะยูเดอร์บอกเขาเกี่ยวกับศิลาสีชาด

ครั้งสุดท้ายที่ยูเดอร์ได้รับความปรารถนาดีอย่างไม่มีเงื่อนไขและบริสุทธิ์เช่นนี้ คือเมื่อไรกันนะ? รู้สึกอึดอัดใจอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พยายามไม่แสดงออกมา ยูเดอร์ก็จ้องมองเขา

"…ก็ดี"

“นายตัดสินใจได้ถูกแล้ว”

คาเคนยิ้มกว้าง เป็นชายหนุ่มรูปงามที่เปล่งประกายแม้เมื่อเขายิ้ม หลังจากผ่านไปนาน ยูเดอร์ก็คิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม

มงกุฏน้ำเงินอยู่ไม่ไกลจากพระราชวังอิมพีเรียล โดยส่วนใหญ่เป็นสถานที่ที่ผู้บริหารที่รับผิดชอบด้านกิจการสาธารณะทำงาน

อันที่จริง อาคารหลังนี้มีชื่ออย่างเป็นทางการว่าอาคารพาร์คลามันนูเทียมายาวนาน แต่ก็มีหลายทฤษฎีว่าทำไมจึงได้ชื่อเล่นที่ค่อนข้างแปลกว่ามงกุฏน้ำเงิน

ทฤษฎีหนึ่งคือส่วนของหลังคาเป็นสีฟ้า ในขณะที่อีกทฤษฎีคิดว่าชื่อเล่นนั้นมาจากลวดลายดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่วาดบนพื้นซึ่งนำไปสู่ทางเข้าหลัก

อย่างไรก็ตาม คำอธิบายที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางที่สุดคือหมึกที่ข้าราชการใช้ในการประทับตราอย่างเป็นทางการนั้นเป็นสีน้ำเงินที่โดดเด่น

เมื่อยืนอยู่หน้าอาคารหลังใหญ่ที่สร้างขึ้นในสไตล์ย้อนยุค ยูเดอร์เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปเป็นครั้งแรกภายในประตูบานนั้น

“โชคดีที่วันนี้คิวไม่ยาวเกินไป เราน่าจะเข้าไปได้เร็ว”

คาเคนที่มองผู้คนที่รออยู่ก็พยักหน้า

ผู้ที่มาสอบทหารม้าต้องเข้าแถวลงทะเบียน เนื่องจากมีผู้สมัครจำนวนมาก แต่มีเจ้าหน้าที่ลงทะเบียนไม่กี่คน รอบนี้ยูเดอร์โชคดีพอที่จะเข้ามาก่อนการปิดการลงทะเบียนแบบในอดีต

แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป ขณะที่พวกเขาใกล้ปลายแถว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็หันศีรษะมา

“สวัสดี พวกคุณก็เป็นผู้สมัครด้วยเหรอ?”

ด้วยท่าทางที่ดูประหม่าและซีดเซียว น้ำเสียงของเธอสอดคลองกับรูปลักษณ์ ยูเดอร์จำเธอไม่ได้จากความทรงจำของเขา เธอน่าจะเป็นหนึ่งในหลาย ๆ คนที่มีความสามารถต่ำ ซึ่งจะไม่มีประโยชน์ในการต่อสู้จริงหรือเข้าใจผิดคิดว่าตนเองปลุกพลังได้

เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่รับสมัครทหารม้า จึงมีบุคคลเช่นนี้นับไม่ถ้วน แม้ว่ายูเดอร์จะเพิกเฉยต่อคำถามของเธอ แต่คาเคนก็ตอบอย่างใจดี

“ใช่ แม้ว่าฉันจะลงทะเบียนไปแล้วก็ตาม”

“จริงเหรอ? คุณมาช่วยคนข้างๆ เหรอ?”

"ถูกต้อง"

สายตาของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปชั่วครู่ จากยูเดอร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก่อนจะกลับไปหาคาเคน

“แล้วรู้ไหมว่าเราควรตอบตอนลงทะเบียนยังไง ฉันกังวลมากจนกินอะไรไม่ได้เลยตั้งแต่เช้า”

คาเคนจึงรู้ว่าการแสดงออกที่ตึงเครียดของเธอนั้นเกิดจากความวิตกกังวล

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอแค่ต้องบอกชื่อ อายุ สถานที่กำเนิด เพศรอง หากเธอมี และที่สำคัญที่สุดคือคำอธิบายความสามารถ แค่นั้นเอง”

คำว่า "เพศรอง" หมายถึง เพศอื่นที่ไม่ใช่เพศชายหรือเพศหญิงที่มองเห็นได้

มันเป็นลักษณะที่เกิดขึ้นหลังจากที่ศิลาสีชาดตกลงมา และเนื่องจากมันแสดงออกอย่างกระทันหันโดยไม่คำนึงถึงเพศหลักของคน ในตอนแรกจึงถือว่าเป็นคำสาปศักดิ์สิทธิ์

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีการเปิดเผยในภายหลังว่าลักษณะนี้ปรากฏเฉพาะในผู้ที่ปลุกความสามารถของตนเองเท่านั้น การรับรู้ของสาธารณชนก็เปลี่ยนไป

จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิออร์และสมเด็จพระสันตะปาปาประกาศอย่างเป็นทางการว่าเป็น "เพศที่สอง เป็นสิ่งที่เทพเจ้ามอบให้" ประชาชนทั่วไปที่หวาดกลัวว่าร่างกายของตนเองอาจเปลี่ยนแปลงได้ทุกเมื่อ จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

บุคคลที่มีเพศรองอัลฟ่า สามารถทำให้เพศรองโอเมก้าตั้งครรภ์ได้โดยไม่คำนึงถึงเพศหลัก แม้ว่าพวกเขาจะสามารถสร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่นและมีลูกหลานได้ แต่ผู้ที่มีเพศรองส่วนใหญ่จะรู้สึกมีแรงดึงดูดทางเพศต่อกันและกัน

เมื่อมองแวบแรก มันดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อเวลาผ่านไปและมีข้อมูลเพิ่มเติมมากขึ้น การเลือกปฏิบัติใหม่ๆ ก็เริ่มเพิ่มมากขึ้นภายในความแตกต่างเหล่านี้

โดยทั่วไปแล้วผู้ที่ถูกระบุว่าเป็นอัลฟ่าจะมีร่างกายที่ดีเป็นพิเศษและมีแนวโน้มที่จะปลุกความสามารถอันแข็งแกร่งออกมา และได้รับความชื่นชมจากทุกคน อย่างไรก็ตาม ผู้ที่ถูกระบุว่าเป็นโอเมก้ามีความสามารถที่อ่อนแอกว่า แม้แต่กับคนที่ไม่มีเพศรองด้วยซ้ำ

แม้ว่าทั้งอัลฟ่าและโอเมก้าจะมีช่วงรอบฮีท(ผสมพันธุ์)เป็นระยะ แต่ช่วงของอัลฟ่าจะค่อนข้างเงียบเมื่อเทียบกับโอเมก้า รอบฮีทของโอเมก้าจะมีการปล่อยกลิ่นอันทรงพลัง ซึ่งแม้แต่คนอื่นก็สามารถรับรู้ได้ และพวกเขาก็มักถูกดูหมิ่นที่ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาของตนได้ ราวกับว่าพวกเขาเป็นสัตว์ร้าย

สืบเนื่องจากปัญหานี้ โอเมก้าจำนวนมากจึงพยายามทำงานหนัก และบางคนถึงกับถูกลักพาตัวและใช้เป็นของเล่นทางเพศโดยขุนนางที่โลภต่อสมบัติหายากและแปลกประหลาด

ตอนยูเดอร์เสียชีวิต ผู้ปลุกพลังส่วนใหญ่ที่เป็นโอเมก้าไม่สามารถเข้าร่วมกองทหารม้าได้ อย่างถูกเลือกปฏิบัติ แม้ว่าพวกเขาจะเข้าได้ ก็จะกลายเป็นภาระที่ไร้ประโยชน์ในหน่วยเท่านั้น

 

 

สารบัญ