[นิยายวาย-แปลไทย] Turning บทที่ 15

 

Turning บทที่ 15

“เจ้าใช้เวทย์มนต์อะไร?”

“มันไม่ใช่เวทย์มนตร์ มันเป็นพลังของข้า”

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่น่าดึงดูดอีกต่อไป เต็มไปด้วยสิ่งสกปรก ยูเดอร์อธิบายอย่างเมตตาต่อคีโอเลย์ ที่กำลังมองดูเขาโดยไม่ได้คิดจะจัดผมที่ไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ

“ทุกสิ่งที่มาจากธรรมชาติบริสุทธิ์เชื่อฟังข้า รวมถึงดาบของอัศวินที่สร้างโดยการหลอมเหล็กจากธรรมชาติด้วยไฟ หมายความว่ามันเชื่อฟังข้า ไม่ใช่ท่าน”

เขาขยับมืออีกครั้ง และดาบของคีโอเลย์ก็ดูเหมือนจะลอยขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะปักหลักกลับลงไป ดวงตาของคีโอเลย์ เบิกกว้างราวกับว่าเขาเห็นผีเข้าไปในดาบของเขา

"...นั่นเป็นไปไม่ได้"

“มีสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากกว่าที่ท่านสามารถทำได้”

ยูเดอร์สะบัดนิ้วของเขาอีกครั้ง และเปลวไฟก็พุ่งออกมาเหนือดาบที่อยู่ในมือของคีโอเลย์

“ท่านคีโอเลย์!”

คีโอเลย์ไม่สามารถทนต่อความร้อนของเปลวไฟที่เพิ่มขึ้นได้และทิ้งดาบของเขา เปลวไฟที่สวยงามกะพริบและเต้นไปเหนือใบมีดที่ร่วงหล่นก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันไม่ได้ไหม้หรือไหม้เกรียมจริงๆ จึงไม่เหลือร่องรอยบนใบมีดหรือด้ามจับ

คีโอเลย์ผู้ทิ้งดาบของเขาซึ่งมีค่าเท่ากับชีวิตของอัศวินอย่างน่าอับอาย ต่อหน้าทุกคนและถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น กำลังหายใจไม่ออกด้วยความไม่เชื่อ

ยูเดอร์ถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นเขาจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ

'ถ้าเขาโจมตีเพื่อฆ่า มันอาจจะปวดหัวนิดหน่อย' ข้าตั้งใจจะทำลายความเย่อหยิ่งของเขาสักหน่อยเท่านั้น'

“ทำไมเจ้าไม่ไปสายเวทย์?”

หนึ่งในสมาชิกทหารม้าที่อยู่ด้านหลังเขาถามอย่างสงสัย ขณะที่ยูเดอร์หันหน้าไปตอบ ก็มีคนอื่นตอบก่อนหน้าเขา

“ไม่จำเป็นต้องจำกัดตัวเลือกหากทำได้ทั้งสองอย่าง”

“ท่านหัวหน้า!”

คีเซียร์ยืนอยู่ข้างหลังสมาชิกทหารม้าโดยไม่มีใครสังเกตเห็น อัศวินที่ไม่รู้ว่าเขาจะมาเพราะสถานการณ์ประหลาดใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มองสลับกันระหว่างทางเข้าและคีเชียร์

เมื่อสังเกตเห็นดยุคร่างสูงที่ยืนสูงกว่าคนอื่นๆ ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเขา การเดินเข้ามาทำให้อัศวินหลวงต้องอับอาย

การรับรู้ถึงการมีอยู่ เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกอัศวินที่ทุกคนฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก

“ข้าเห็นว่าเจ้าสนุกสนานมากในขณะที่ข้าคุยกับธีโอ”

คีเซียร์ เดินไปข้างหน้าช้าๆต่อหน้าทหารม้า ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องไปที่ คีโอเลย์ ดา เดียร์ก้าที่ล้มลง ดาบที่ถูกทิ้งของเขา และใบหน้าของยูเดอร์

ยูเดอร์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อมองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของคีเซียร์ ขณะที่อีกฝ่ายมองมา

“ยูเดอร์”

"ครับ"

“ท่านหัวหน้า ยูเดอร์ลงมือทำเพียงเพื่อช่วยพวกเราเท่านั้น!”

เมื่อคิเชียร์เรียกชื่อยูเดอร์ เอเวอร์ก็ตะโกนมาจากด้านหลังเขา สมาชิกคนอื่นๆ ที่กำลังกลั้นหายใจอยู่ก็เริ่มส่งเสียงทีละคนเพื่อเห็นด้วยกับเธอ

“ถูกต้อง พวกเขาคือคนที่ไม่เคารพเราและบอกให้เราออกไปก่อน”

“พวกเขาปฏิเสธที่จะฟัง ทั้งที่เราบอกว่าจำเป็นต้องฝึก!”

"...มันไม่แย่เลยที่ได้เห็นความสนิทสนมกันก่อตัวขึ้น แต่เราควรหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด ข้าไม่ได้เรียกหายูเดอร์เพื่อดุเขา "

เมื่อ คีเซียร์ พูดด้วยเสียงหัวเราะ เอเวอร์ซึ่งก้าวไปข้างหน้าก็หน้าแดง

"ข้าขออภัย"

“จะยกโทษให้อย่างใจกว้าง เอาล่ะ ยูเดอร์ ทำไมเจ้าไม่รอข้าก่อนลงมือทำ เจ้าได้ทำลายเจตจำนงของคู่ต่อสู้ไปแล้วใช่ไหม ไม่มีอะไรเหลือให้ข้าจัดการแล้ว”

คีเซียร์ขยิบตาเกิน จริงพร้อมถามยูเดอร์ด้วยน้ำเสียงล้อเลียน คำถามของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อตำหนิ แต่เขากำลังหมายความถึงสิ่งที่ตรงกันข้าม

ความตกใจแพร่กระจายไปทั่วอัศวิน แม้แต่คีโอเลย์ก็จ้องไปที่คีเซียร์ ราวกับว่าเขาถูกฟาดที่ศีรษะ

“ก็อย่างที่หน่วยของข้าบอก เหตุใดคนอื่นจึงต้องเข้ามาแทรกแซงเรื่องที่ข้าสรุปกับธีโอแล้วด้วย? ธีโอเข้าใจทุกสถานการณ์อย่างไม่เห็นแก่ตัว หากเจ้ามีข้อร้องเรียนใดๆ ให้แจ้งเรื่องเหล่านั้นไปยังผู้บัญชาการของเจ้าโดยตรง”

คีเซียร์เรียกผู้บัญชาการของอัศวินหลวงอย่างไม่เป็นทางการอย่างธีโอ ราวกับว่าเขาเป็นคนรู้จัก

อย่างไรก็ตาม เหล่าอัศวินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้บังคับบัญชาที่เคารพนับถือของพวกเขาเต็มใจยอมเสียสนามฝึกที่สำคัญแห่งนี้

“ทำไมผู้บังคับบัญชาถึงยอมให้ทำแบบนั้นล่ะ สถานที่นี้สงวนไว้สำหรับอัศวิน ทำไมเวลาฝึกของเราจึงลดลงสำหรับคนพวกนั้นล่ะ? ที่นี่เป็นสถานที่แบบไหน…”

เมื่ออัศวินคนหนึ่งไม่สามารถระงับเสียงโวยวายของเขาได้ ดวงตาของ คีเซียร์ ก็เปล่งประกายแห่งความสนุกสนานขึ้นมา

“อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ฝึกที่นี่ได้เช่นกัน พื้นที่ไม่ขาดแคลน เจ้าสามารถใช้ที่ใดก็ได้ที่เจ้าต้องการ”

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของเขาซึ่งยังคงดำเนินต่อไป ดึงดูดความสนใจของทุกคนอย่างไม่น่าเชื่อ

คีเซียร์ จ้องมองไปที่อัศวินที่ตะโกนใส่เขาโดยตรง โดยมีรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเขา

“อย่างไรก็ตาม จะไม่มีการชดเชยสำหรับภัยพิบัติที่อาจเกิดขึ้นระหว่างการฝึก มันเกิดขึ้นในช่วงเวลาการฝึกอย่างเป็นทางการ ไม่ว่าดาบจะไหม้ แผ่นดินพลิกคว่ำ หรือต้นไม้แตกสลาย... สมาชิกที่กล้าหาญของ อัศวินหลวงควร จัดการได้อยู่แล้วใช่ไหม?”

"..."

ใบหน้าของอัศวินแข็งกระด้างด้วยความหวาดกลัว

“เรากำลังจะเริ่มฝึกกันเร็วๆ นี้ ใครมั่นใจก็อยู่ที่นี่ ถ้าไม่เช่นนั้นก็ออกไปได้”

หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน เหล่าอัศวินของจักรวรรดิก็ถอยกลับไป ยูเดอร์เห็นคีโอเลย์ ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ผลักไสการสนับสนุนจากเพื่อนและยืนหยัดด้วยตัวเอง

"ข้าจะจดจำเจ้าไว้"

แต่ทันทีที่คีโอเลย์หยิบดาบขึ้นมาและหายตัวไป ยูเดอร์ก็ลืมเขาไปอย่างรวดเร็ว

'การระลึกถึงคนที่จะต้องจากไปในไม่ช้านั้นมีประโยชน์อะไร'

“ยูเดอร์ เจ้าโอเคไหม?”

เมื่ออัศวินหายตัวไป สมาชิกทหารม้าที่ถอยกลับไปด้านหลังต่างก็รีบไปหายูเดอร์ทันที พวกเขาไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับยูเดอร์ ราวกับว่ามันเกิดขึ้นกับพวกเขา สาปแช่งอัศวินและรู้สึกถึงความสนิทสนมกันที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“ยูเดอร์... เจ้าสุดยอดมาก ข้าควรจะกล้ามากกว่านี้ ข้าขอโทษ”

ยูเดอร์ตบหลังคาเคนที่กำลังปิดปากเหมือนสุนัขที่ถูกทุบตี

"ไม่เป็นไร"

“แต่ถึงกระนั้น... ข้าไม่สมควรที่จะเป็นเพื่อนกับเจ้า ข้าละอายใจจริงๆ”

"ไม่เป็นไรจริงๆ"

แม้ว่าคาเคนจะก้าวเข้ามา มันก็คงไม่สร้างความแตกต่างมากนัก แต่ความจริงที่ว่าเขาได้ก้าวเข้ามาก็ถือเป็นปาฏิหาริย์ในตัวมันเอง นี่เป็นครั้งแรกที่มีแสดงเพื่อยูเดอร์

"ข้าคิดเสมอว่าเจ้าดูไม่เป็นมิตรเลยเพราะเจ้าไม่ค่อยพูด แต่ข้าเห็นเจ้าในมุมมองใหม่"

เมื่อคาเคนก้าวถอยหลัง สมาชิกอีกคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ยกนิ้วให้พร้อมรอยยิ้ม

“ข้าเดาว่าข้าจะต้องเปลี่ยนเนื้อหาการฝึกในวันนี้เล็กน้อย การเรียนรู้ที่จะถือดาบเป็นสิ่งสำคัญ แต่การเข้าใจความสามารถของตัวเองนั้นยิ่งกว่านั้น นี่เป็นสนามฝึกแห่งเดียวในพื้นที่ที่ถูกป้องกันด้วยเวทมนตร์ป้องกัน ดังนั้นเจ้าไม่ต้อง ไม่ต้องอดกลั้น เครื่องหมายป้องกันที่ นักเวทย์สลักไว้ที่นี่ยังคงมีผลอยู่ เข้าฝึกได้เลย”

จากนั้นยูเดอร์ก็เข้าใจว่าทำไม คีเซียร์ถึงเลือกสถานที่นี้เพื่อฝึกฝน

พวกเขาทำตามคำแนะนำของคีเซียร์ โดยเปิดเผยความสามารถที่แท้จริงของพวกเขาต่อกันและกัน และฝึกฝนเพื่อควบคุมพลังของพวกเขาโดยการเปรียบเทียบผลลัพธ์สูงสุดและต่ำสุดของพวกเขา

ยูเดอร์ประสบความสำเร็จโดยไม่ยากเย็นนัก แต่ในหมู่สมาชิก ยังมีคนที่อึดอัดใจอีกมากเพราะการฝึกฝนไม่เป็นไปตามที่พวกเขาคาดไว้

“พลังของเรานั้นไม่เคยมีมาก่อน กล่าวอีกนัยหนึ่ง ยิ่งเจ้ารู้จักตัวเองมากเท่าไร มันก็ยิ่งกลายเป็นทรัพย์สินของเจ้ามากขึ้นเท่านั้น จำไว้ล่ะ”

เมื่อทำการฝึกฝน คีเซียร์ได้เปลี่ยนบรรยากาศอิดโรย ด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและมั่นคง

ขณะที่มีคนเหวี่ยงมือที่มีรูปร่างใหญ่โตลงบนพื้น พื้นที่ทั้งหมดก็สั่นสะเทือนด้วยเสียงอันดังสนั่น อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าเวทมนตร์ป้องกันถูกร่ายออกมานั้นได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นเรื่องจริง เนื่องจากผลกระทบนั้นไม่ได้ไปถึงอาคารที่อยู่นอกสนามฝึก

“ยูเดอร์ มาที่ห้องของข้าสักครู่หลังจากการฝึกทั้งหมดจบลง”

ก่อนที่การฝึกจะสิ้นสุดลง คีเซียร์ก็เข้ามาใกล้มากขึ้นโดยอ้างว่าจะตรวจสอบความคืบหน้าของยูเดอร์ และให้คำแนะนำด้วยเสียงที่นุ่มนวลจนไม่มีใครได้ยิน ยูเดอร์มองดูเขาและพยักหน้าเล็กน้อย

'ข้าสงสัยว่าทำไมเขาถึงเรียกหาข้า มันเกี่ยวกับอัศวินมือใหม่คนนั้นหรือเปล่า?'

หลังจากการฝึกทั้งหมดเสร็จสิ้นและเขาอาบน้ำแล้ว ยูเดอร์ก็ขึ้นบันไดเพียงลำพัง เท่าที่เขาคิด เหตุผลเดียวที่เขาเดาได้ว่าคีเชียร์จะเรียกหาเขาก็มีเรื่องเดียว

'เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน... ข้าเดาไม่ออก'

ความเป็นจริงของยูเดอร์ เปลี่ยนไปตั้งแต่เขาเลือกสายกำลัง สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเพิ่มขึ้น และในบางครั้งข้อมูลในอนาคตเขาก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้ก็เหมือนกัน

เขาเคาะประตูหัวสิงโตสองครั้งที่หน้าชั้นบนสุดที่คีเซียร์พักอยู่ ประตูเปิดออกทันที และคนที่อยู่ข้างในก็แสดงออกมา

“ยินดีต้อนรับ เจ้าคือคนที่ควรจะมาเยี่ยมคืนนี้หรือเปล่า?”

"..."

มันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยเพราะเขาเคยเห็นมันมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน ยูเดอร์พยักหน้าไปทางชายหนุ่มรูปงามด้วยสีหน้าเยือกเย็น

“ท่านดยุคออกไปทำธุระสักครู่ เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้ ดังนั้นระหว่างนี้โปรดนั่งก่อน”

ร่างกายของเขาคุ้นเคยกับการถือดาบเป็นเวลานาน เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นบางๆ บนกล้ามเนื้อที่แข็งแรง

ชายผู้มีผิวสีแดงอ่อนที่โดดเด่นของประเทศทางใต้นำทางยูเดอร์ไปที่โต๊ะด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และยื่นถ้วยชาที่ดูเหมือนจะเตรียมไว้ล่วงหน้าให้เขา ถ้วยชาพอร์ซเลนที่สวยงามดูน่าขันในมือใหญ่ของเขา

"เชิญครับ"

"..."

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว เขาก็ถอยกลับไปที่ชั้นหนังสืออย่างเงียบๆ และยืนขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังยืนพักผ่อน แต่มันเป็นตำแหน่งที่เขาสามารถรับรู้ทุกสิ่งในห้องได้อย่างรวดเร็ว

'นี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่านักดาบ'

ยูเดอร์รู้สึกชื่นชมเขาอย่างลึกซึ้ง

อีกฝ่ายไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก นาธาน ซัคเกอร์แมนนักดาบผู้ซ่อนเร้นซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยติดตาม คีเซียร์ ลา ออร์ เขาได้ยินมาว่าเขาไม่ได้เป็นคนจักรวรรดิ แต่มาจากที่ไหนสักแห่งในประเทศทางใต้ แต่เขาลืมไปแล้ว

เขาติดตามคีเซียร์เพียงคนเดียว หลังจากการตายของคีเซียร์ ก็หายตัวไปราวกับว่าเขาไม่เคยมีตัวตนและไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลย

 

สารบัญ