[นิยายวาย-แปลไทย] Turning บทที่ 14

 

Turning บทที่ 14

จักรวรรดิมีตระกูลดยุกทั้งหมดห้าตระกูล ตระกูลเหล่านี้ส่วนใหญ่มีชื่อเสียงและอยู่มานับตั้งแต่ก่อตั้งจักรวรรดิ ผู้ก่อตั้งตระกูลดยุกเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นลูกของจักรพรรดิองค์แรก

เมื่อ อิวานา ลา ออร์ ลูกชายคนโตของจักรพรรดิองค์แรกขึ้นครองบัลลังก์ พี่น้องอีกสี่คนที่เหลือต่างก็ได้รับที่ดินและกลายเป็นดยุค

คีเซียร์ ผู้ครองตำแหน่ง ดยุกเปเลต้า เป็นกรณีที่หายากมาก มันเป็นเรื่องแปลกอย่างยิ่งที่คนที่สืบทอดตำแหน่งดยุคในจักรวรรดิจะใช้นามสกุล 'ลา ออร์'

มีเหตุผลเดียวเท่านั้นที่สิ่งนี้เป็นไปได้ เพราะพ่อของ คีเซียร์ ซึ่งเป็นจักรพรรดิองค์ก่อนได้มอบตำแหน่งดยุกใหม่ให้เขาเป็นการส่วนตัวในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่

ตามกฎหมายของจักรวรรดิ เจ้าชายที่ได้รับตำแหน่งดยุคจะถูกริบสิทธิ์ในการสืบทอดตำแหน่ง และไม่สามารถแย่งชิงตำแหน่งจักรพรรดิได้อีก แบบอย่างนี้มีมาตั้งแต่จักรพรรดิองค์แรกและเป็นระบบที่ดีในการป้องกันการแย่งชิงอำนาจอันนองเลือดระหว่างพี่น้อง

อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งดยุคที่พระราชทานดังกล่าวมักเกิดขึ้นเพียงชั่วคราว และผู้รับก็ไม่ได้รับดินแดนที่เหมาะสม ดยุกเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่มีอำนาจ และด้วยเหตุผลหลายประการ พวกเขาจึงยังคงเป็นโสดจนกระทั่งเสียชีวิต พวกเขาก้มศีรษะอย่างเงียบ ๆ และอาศัยอยู่ในมุมต่าง ๆ ของดินแดนของตนจนกระทั่งพวกเขาหายไปจากประวัติศาสตร์

เหล่าขุนนางเชื่อว่าจะต้องมีปัญหาสำคัญกับ คีเซียร์ ลา ออร์แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม มีข่าวลือแพร่สะพัดว่าเขาภายนอกสบายดี แต่ไร้ความสามารถและมีสติปัญญาต่ำ

คีเซียร์ไม่ได้ปฏิเสธข่าวลือเหล่านี้และสนุกกับการเล่นสนุกร่วมกับพวกเขา

เขามีชื่อเสียงในด้านความรักมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเจ้าชาย แต่ไม่มีสักคนเดียวที่อ้างว่าเป็นทายาท ดังนั้นข่าวลือนี้จึงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นความจริง

การผ่อนปรนของจักรพรรดิต่อคีเซียร์ น้องชายของเขาก็เชื่อกันว่าเป็นเพราะเหตุนี้เช่นกัน เชื่อกันว่าเขาเพียงแต่ตามใจพี่น้องเพียงคนเดียวของเขาที่ไม่ก่อให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงใดๆ

ดังนั้น เมื่อคีเซียร์เปิดเผยความสามารถของเขาเป็นครั้งแรก และก่อตั้งกองทหารม้า และกลายเป็นผู้นำ บางคนเชื่อว่าเขาเป็นเพียงดยุคขี้เล่นที่ปลุกพลังของเขาขึ้นมาและต้องการเล่นเป็นผู้บัญชาการมาระยะหนึ่งแล้ว ใช้เวลาไม่นานความเข้าใจผิดนี้ก็ถูกทำลายลง

แม้ว่านี่จะดูเหมือนเป็นกลุ่มผู้ปลุกพลัง ที่มีความหมายกลุ่มแรกที่ก่อตั้งโดยดยุคจากราชวงศ์ แต่ก็ไม่ได้สวยงามจากภายใน

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่า คีเซียร์ ซึ่งมีนามสกุล 'ลา ออร์' สามารถดูแลกลุ่มทหารได้โดยไม่ก่อให้เกิดการหยุดชะงักที่สำคัญใดๆ แม้ว่าภาพลักษณ์ของการท้าทายอำนาจของจักรพรรดิ หมายความว่ามีโครงสร้างอำนาจที่ซ่อนอยู่ซึ่งคนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้ .

ยูเดอร์เพิ่งรู้ความจริงข้อนี้หลังจากที่ได้เป็นผู้บัญชาการแล้ว อาจมีสถานการณ์มากกว่านี้ที่เขาไม่รู้ แต่สถานการณ์เหล่านั้นไม่อาจรู้ได้ เมื่อคีเซียร์และจักรพรรดิองค์ก่อนสิ้นพระชนม์แล้ว

ด้วยเหตุนี้ ยูเดอร์จึงยิ่งสงสัยมากขึ้นเกี่ยวกับเหตุผลที่แท้จริงที่ คีเซียร์ก่อตั้งองค์กรนี้ เขารู้ว่าคีเซียร์ไม่ได้โง่หรือไร้อำนาจอย่างที่บางคนอ้าง

เหตุผลสูงส่งที่ คีเซียร์ ลา ออร์กล่าวถึงเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? นั่นคือทั้งหมดที่มีแล้วหรือเปล่า?

"...ดูเหมือนเจ้าจะแปลกใจมากเมื่อได้ยินชื่อของข้าจนพูดไม่ออกเลยเหรอ?"

ยูเดอร์ซึ่งมีความคิดลึกซึ้ง กลับมาสู่ความเป็นจริงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคีโอเลย์ ดา เดียร์ก้า

ราชวงศ์และดยุกเดียร์ก้ามีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับมกุฎราชกุมารซึ่งจะกลายเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไป ดังนั้นจึงเป็นที่เข้าใจได้ว่าอัศวินหนุ่มจากตระกูลนั้นค่อนข้างจะทะนงตัวเมื่อได้ยินชื่อของคีเชียร์

อย่างไรก็ตาม คำถามคือ เหตุใดบุคคลที่มีภูมิหลังเช่นนี้จึงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในอดีต

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่ผู้สืบทอดตำแหน่งของดยุก ตั้งแต่เขาเข้าร่วมอัศวิน ในบรรดาตระกูลดยุกทั้งสี่ ไม่มีตระกูลใดที่เน้นไปที่ศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะให้ลูกหลานของตนเป็นนักเวทหรือนักบวชมากกว่าส่งพวกเขาไปเป็นอัศวิน

ถึงกระนั้น คนๆนี้ก็ได้กลายเป็นอัศวินแล้ว ซึ่งหมายความว่าเขาจะต้องไม่มีความสำคัญในครอบครัว  ดูเหมือนว่าตำแหน่งของเขาเกี่ยวข้องกับชื่อครอบครัวของเขามากกว่าทักษะที่แท้จริง เนื่องจากพลังภายในของเขาไม่ได้ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ

'เขาคงใช้ชีวิตแบบนั้น สะสมความขุ่นเคืองและถูกลอบสังหาร'

ยูเดอร์คิดว่าความคิดที่น่าขนลุกนี้ค่อนข้างไม่เป็นทางการในขณะที่เขาเปิดปาก

“แน่นอน บ้านดยุกเดียร์ก้า ข้าเคยได้ยินชื้อนี้”

“ข้าก็คิดอย่างนั้น ทีนี้ก็ถอยออกไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคนอย่างเจ้า”

"เรื่องนั้นดูจะเป็นไปไม่ได้"

"อะไรนะ?"

ใบหน้าเย็นชาของคีโอเลย์บิดเบี้ยว

“เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าเหรอ”

“ข้าควรลากเขาออกไปตอนนี้เลยไหม?”

ลูกน้องคนหนึ่งของคีโอเลย์ ถามโดยไม่สามารถปกปิดความไม่พอใจของเขาได้

“ผู้บัญชาการของเราสั่งให้เรามาที่นี่เพื่อฝึกฝน คิดว่าท่านสามารถดำเนินการเรื่องนี้ โดยไม่ปรึกษาผู้บัญชาการของอัศวินหลวงได้หรือไม่?”

ยูเดอร์บอกเป็นนัยว่าหากผู้บัญชาการของอัศวินจักรวรรดิได้อนุญาตแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่คิโอเลย์จะเข้ามาแทรกแซง

ดูเหมือนคีโอเลย์จะเข้าใจความหมาย ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ ยูเดอร์คิดว่าเขาจะสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาไล่เขาออกไป แต่คิโอเลย์พิสูจน์แล้วว่าไม่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่ยูเดอร์คาดไว้

อัศวินหนุ่มชักดาบออกมาทันทีและเล็งไปที่คอของยูเดอร์

“ออกมาเดี๋ยวนี้ หากเจ้าเป็นหนึ่งในไอ้สารเลวที่มั่นใจในพลังของตัวเองมากเกินไป ข้าจะทำให้เจ้ารู้จักสถานที่ของเจ้าเอง”

“ยูเดอร์!”

คาเคนรีบวิ่งขึ้นมาข้างหน้า พยายามขัดขวางอยู่หน้าของยูเดอร์

“ข้าได้ยินมาว่าอัศวินหลวงไม่ชักดาบโดยไม่มีเหตุผล การเพิ่มสถานการณ์นี้ก็ไม่เป็นผลดีสำหรับท่านเช่นกันนะขอรับ”

“เจ้าทุกคนประมาทกับคำพูดของเจ้ามาก”

คีโอเลย์เล็งดาบอย่างไม่หวั่นไหว ยูเดอร์คว้าไหล่ของคาเคนที่พยายามก้าวไปข้างหน้าเพื่อป้องกัน

"คาเคน ไม่เป็นไร ถอยไป"

“ยูเดอร์เหรอ? แต่ว่าเจ้าไม่ใช่…”

“สมาชิกทหารม้าไม่ได้แตกต่างจากอัศวินหลวงมากนักในแง่ของสถานะทางกฎหมาย หากทั้งสองฝ่ายตกลงกัน การดวลก็เป็นที่ยอมรับ”

การดวลระหว่างสามัญชนกับขุนนางนั้นปกติแล้วไม่สามารถทำได้ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้ไม่เหมือนกันขณะที่ยูเดอร์ชี้ให้เห็นอย่างเงียบๆ สมาชิกทหารม้าที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาต่างอ้าปากพร้อมกัน ท่าทางของคาเคนก็เหมือนกัน

“ไม่มีทางที่มันจะไม่เป็นไรหรอกนะยูเดอร์ ถึงอย่างนั้น…”

"ไม่เป็นไร"

ยูเดอร์พูดด้วยความมั่นใจ เมื่อได้ยินเสียงที่เด็ดเดี่ยวของเขา ความเข้มแข็งก็หมดไปจากดวงตาสีเขียวของคาเคนไปชั่วขณะ ยูเดอร์เอียงศีรษะขณะที่เขาก้าวออกไป

“มันสมบูรณ์แบบเพราะเราอยู่ในสนามฝึกซ้อม ข้ายอมรับคำขอดวลของท่าน อย่างไรก็ตาม ข้าไม่มีอาวุธ ดังนั้นท่านจะต้องเตรียมดาบให้ข้า”

“…ฮ่า!”

เปลวไฟลุกโชนในดวงตาของคีโอเลย์

“ข้าไม่เคยเจอคนอวดดีขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ยินดีด้วย เจ้าทำให้ข้าสงสัยเกี่ยวกับชื่อของสามัญชนได้แล้ว เจ้าชื่ออะไร”

เขาไม่ได้ยินเลยเหรอ? ยูเดอร์สงสารสติปัญญาของเขา เปิดปากบอก

“ยูเดอร์”

“ดี เจ้ามอบดาบของเจ้าให้กับชายคนนั้น”

“เอ๊ะ? แต่ดาบของข้าเป็นสมบัติของครอบครัวที่สืบทอดมาจากพ่อของข้า……”

ขณะที่คิโอลล์แสดงท่าทางและพูดกับคนรับใช้คนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา คนรับใช้ก็ทำหน้าตาบูดบึ้งและก้มศีรษะลง ภาพนั้นช่างน่าขบขันเสียจนเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในหมู่ทหารม้าชั่วครู่หนึ่ง โดยลืมสถานการณ์ร้ายแรงที่พวกเขาเผชิญไป

“หะ! เขาเป็นอะไรเนี่ย เขาไม่ใช่เด็กอายุห้าขวบด้วยซ้ำ แม้แต่เด็กๆ ในหมู่บ้านเราก็ยังไม่เล่นแบบนั้น”

"เอาของเจ้าให้ข้า! ไม่! ว้าว!"

“ใครพูดพล่ามเรื่องไร้สาระตอนนี้!”

เมื่อคีโอเลย์ตะโกนดังลั่น สมาชิกทหารม้าก็เงียบลงอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เมื่ออารมณ์เปลี่ยนไปแล้ว ก็ไม่สามารถย้อนกลับได้ แม้จะตะโกนก็ตาม

แม้แต่อัศวินของจักรวรรดิที่ล้อมรอบพวกเขาด้วยความตั้งใจที่จะดูทหารม้าถูกโจมตีก็ยังไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของพวกเขาได้ ส่วนใหญ่แล้วพวกเขามองว่าคิโอเลล์เป็นคนที่เดินไปมาโดยอาศัยอำนาจของครอบครัวเขา

คิโอเลล์เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ก็หน้าแดงขึ้น เขาหันกลับมาและตบแก้มคนรับใช้

“เจ้ากล้าทำให้เกียรติของอาจารย์เสื่อมเสีย ให้ออกจากกลุ่มทันที กลับไปเก็บของทันที”

“เอ๊ะ ไม่ ไม่ ข้าจะมอบดาบของข้าให้ท่าน ท่านคิโอเลล์!”

“ข้าไม่ต้องการมันแล้ว เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกให้ออกไปเหรอ หรือข้าควรจะฆ่าเจ้าที่นี่ดี”

ขณะที่ดาบของคีโอเลย์ชี้ไปที่คอของเขา คนรับใช้ก็ล้มลงกับพื้นและกรีดร้อง

"ข้าผิดไปแล้ว!"

คนรับใช้ของคีโอเลย์ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนกลาง พวกเขารู้วิธีใช้ดาบในระดับหนึ่งแต่พวกเขาก็ยังเด็กอยู่

การกวัดแกว่งดาบใส่อนอื่นอย่างไม่ระมัดระวัง ยูเดอร์คิดถึงบุคลิกเช่นนี้และมั่นใจมากขึ้นในการคาดเดาของเขาว่าคิโอเลล์อาจถูกคนที่เขาเคยทำให้ขุ่นเคืองในอดีตลอบสังหาร

'เด็กเหลือขอที่น่ารำคาญ'

ยูเดอร์ยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงเล็กน้อย จากนั้น ดาบก็ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นจับไว้ คีโอเลย์ที่มันจับอยู่ก็ถูกหยุดและบิดตัวไปทางยูเดอร์

“เฮือก! อะไรนะ!”

“ท่านคิโอเลล์!”

โชคดีที่คีโอเลย์ไม่สูญเสียดาบที่ถืออยู่ อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถต้านทานพลังของดาบที่เคลื่อนที่ด้วยตัวมันเองได้ และเขาก็ล้มลงไปข้างหน้า

"…"

ฝุ่นผงลอยขึ้นเหนือสนามฝึกอันวิจิตรงดงาม ซึ่งมีลวดลายของนกอินทรีสลักด้วยผงสีขาวบนดินที่อัดแน่น

ทุกคนตกตะลึงคิโอเลล์เอง อัศวินผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา และคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ พวกเขาต่างก็ตกใจมากจนไม่สามารถพูดอะไรได้ คนเดียวที่ไม่แปลกใจที่นี่คือยูเดอร์เอง

 

สารบัญ