ALIVE Side: G Vol.1 挑戦者 part.2 แปลไทย
Artist: Growth
Eto Koki (C.V. Toki Shunichi)
Fujimura Mamoru (C.V. Terashima Junta)
Sakuraba Ryota (C.V. Yamashita Daiki)
Yaegashi เคน (C.V. Yamaya Yoshitaka)
ทุกคนสนับสนุนงานของแท้กันเยอะๆนะคะ
*******แปลจากการฟังสด เพราะหาเนื้อยุนไม่เจอ การเรียงประโยคอาจจะแปลกๆ เพราะฟังแล้วพิมพ์ตามเลย แต่ประโยคมันเรียงมาแบบนี้นะ (ใครอ่านนิยายญี่ปุ่นจะเข้าใจว่าบางทีต้องแปลจากหลังมาหน้า...)********
(ต่อจากพาร์ท1)
(ต่อจากพาร์ท1)
-
เสียงฝีเท้าและผู้คน -
โคคิ: (เฮ้อ...) ... เวลา 4ทุ่มแล้วหรอ? ใช้เวลานานกว่าจะเสร็จเหมือนกันนะ
...
-
เสียงเปียโน -
โคคิ: (..!) เพลงนี้...อะไรน่ะ ... ? นี่คือ ... เพลงนี้คือ-!
... น่าสนใจ ... ถึงแม้ว่าจะมีเส้นเมโลดี้ที่ละเอียดอ่อน แต่ก็ยังรู้สึก...มีพลังมาก
ที่ได้ยินเพลงแบบนี้ ครั้งแรกเลยล่ะ
มาโมรุ: ... ฮึ สวัสดีตอนเย็น พี่ชาย มีอะไรให้ช่วยรึเปล่านะ?
โคคิ: ไม่-เพียงแต่...
มาโมรุ: หือ?
โคคิ: ก็แค่ได้ยินเพลงที่น่าสนใจ ก็เท่านั้นล่ะ
มาโมรุ: เพลง? อ้านี่? ....เป็นเพลงที่ดีใช่ไม่ล่ะ
“อาจจะ”เป็นเพลงที่ดีที่สุดของฉัน
โคคิ: นายเป็นคนที่แต่งเพลงนี้? แล้วทำไมถึงพูดว่า
"อาจจะ" ทั้งทีเป็นคนสร้างมันขึ้นมา?
มาโมรุ: ก็ ตอนนี้ ฉันทำเพลงนี่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน มันก็มีความเป็นไปได้ที่ต่อไปจะสร้างงานที่ดียิ่งขึ้นอีกใช้ไหมล่ะ
เพราะอย่างนั้น ถึงเป็นคำว่า 'อาจจะ'
โคคิ: เพลงนั้น ... ถูกทำขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ? นั้นมันสุดยอดมากเลยนะ
มาโมรุ: ขอบคุณนะ ได้คำชมจากพี่ชายสุดเท่แบบนี้ดีใจจัง แบบนี้แปลว่าฉันก็ใช้ได้-
อา...
โคคิ: มีอะไรรึเปล่า?
มาโมรุ:
อ่าไม่
... หัวของฉัน..ว่างเปล่า ... เอ๊ะ-
โคคิ: (จับ มาโมรุ) โฮ้ย!? อยู่ๆเกิดอะไรขึ้น?
โลหิตจาง? นายมีโรคประจำตัวอะไรไหม?
มาโมรุ: อ่า ... ไม่ ... (ท้องร้อง)
โคคิ: ... ฮะ?
มาโมรุ: ... หิว-จัง......
โคคิ: ... ฮ้า??
มาโมรุอ้า!!! ทนไม่ไหวแล้ว! พอคิดว่าไม่ไหว มันก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ!! หิวจังเลยยยย!!!
โคคิ: ที่พูดว่าหิวเนี่ย ...
มาโมรุ: (อ่าฮ่าฮ่า ) อันที่จริงแล้วฉัน ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่สองวันก่อน ... อย่างที่คิด
มนุษย์ไม่กิน ไม่ได้จริงๆด้วยสิน้า ...
โคคิ: มะ-มันก็แน่อยู่แล้ว! ถ้านายกำลังมีปัญหาล่ะก็
ถ้าไม่มีทางออกแล้วจริงๆก็ไป
หน่วยงานรัฐ**หรือที่ไหนสักทีสิ!
เดี๋ยวก็ตายหรอก!
(ไม่แน่ใจว่าโคพูว่าไงนะ
เร็วเกิ๊น น่าจะเป็นหน่วยงานนี่ล่ะ โคจริงจังมาก)
มาโมรุ: อืมม ... ฉัน..ทนไม่ไหวต่อบรรยากาศแข้มงวดของสำนักงานสาธารณะได้น่ะสิ ...
โคคิ: ก่อนที่นายจะกังวลเกี่ยวกับบรรยากาศ!- ..(ถอนหายใจ) เข้าใจแล้ว มานี่สิ
มาโมรุ: ฮะ?
โคคิ: ถ้าโอเคกับอาหารง่ายๆ จะทำให้กินเอง ฉันไม่ฟังคำบ่นเรื่องรสชาติว่านายจะชอบหรือไม่ชอบทั้งนั้น
ถ้ายอมรับได้ล่ะ ก็จะทำอะไรให้กิน
มาโมรุ: .........เอาจริงดิ?